تاثیر دیابت بر توانایی های گفتار و زبان
شاید بتوان گفت بیماری دیابت در مقایسه با سایر اختلالات و بیماری ها به صورت مستقیم توانایی های گفتار و زبان را تحت تأثیر آنچنانی قرار نمی دهد، اما علائم و مشکلات متعدد ناشی از آن می تواند نقایص مهم و بسیاری در این زمینه ایجاد کند که در این بخش جداگانه به هر کدام از آنها می پردازیم.
از اولین خطرات بیماری دیابت می توان به بالا بردن احتمال بروز سکته های قلبی و مغزی اشاره کرد که یکی از شایع ترین عوارض آن مشکلات گفتاری و بلع می باشد. نقایص گفتاری ناشی از سکته می تواند سبب آسیب مهارت های بیانی و ادراکی یا هر دو آنها شود. همچنین مهارت های خواندن و نوشتن نیز می تواند متناسب با نوع و شدت آسیب دچار اختلال شود.
سال هاست که رابطه بین کم شنوایی و دیابت کشف شده است. ارتباط مستقیم میزان گلوکز خون با میزان کاهش شنوایی در افراد مبتلا به دیابت را می توان علتی برای کم شنوایی ناگهانی خصوصاً در فرکانس های متوسط و بالا دانست. ارتباط مهارت های شنیداری و گفتاری امروزه بر کسی پوشیده نیست و بدیهی است که این کم شنوایی خصوصاً در صورت بروز در سنین پایین تر می تواند تأثیر مستقیم بر مهارت های گفتار و زبان مانند عدم توانایی ادراک اصوات گفتاری مخصوصاً در صورت وجود نویز محیطی و حروف داشته باشد.
تحقیقات نشان داده است که دیابت در مادران باردار سبب افزایش خطر ابتلا به اوتیسم در کودک می شود. مشکل زبانی اصلی کودکان اوتیسم نقص در مهارت های کاربردشناسی زبان است که به معنای ضعف در استفاده از مهارت های گفتار و زبان کسب شده جهت برقراری ارتباط می باشد.
بروز علائمی از اختلالات صوت مانند گرفتگی صدا، خشونت صدا، کاهش زیروبمی و آواسازی با تلاش و تکلا از شکایات گزارش شده خود افراد دارای دیابت در این زمینه بوده است. نتایج یک تحقیق نیز نشان داده است که میزان دفعات پاک کردن گلو و احساس کردن یک جسم خارجی در گلو و حلق نیز در این افراد بیشتر از افراد بدون دیابت است. همچنین تحقیقات ثابت کرده است که امکان فلج تارهای صوتی به صورت خود به خودی یا در اثر جراحی در افراد دیابتی بیشتر از مردم عادی و بدون دیابت است.
رفلاکس معدی و مروی (GORD) منجر به برگشت مواد داخل معده به مری می شود که در بیماران دیابتی رایج بوده و حدوداً 40% این افراد از این مسئله رنج می برند. شدت این رفلاکس متناسب با وزن داروهای مصرفی و مدت زمان وجود دیابت می باشد. خود این رفلاکس می تواند از دلایل بروز اختلالات صوت و آسیب دیدگی تارهای صوتی و حنجره باشد.
بیش از نیمی از بیماران دیابتی دارای مشکل در بلع هستند و به طور کلی بلع ضعیف تری نسبت به افراد عادی دارند. زروستومیا یا خشکی دهان (کاهش یا فقدان بزاق) منجر به عدم آماده شدن مناسب لقمه غذا برای قورت دادن در دهان شده و باعث می شود غذا در حفره دهان و حلق باقی بماند. در موارد شدیدتر امکان التهاب و عفونت لب ها، زبان و غدد بزاقی نیز وجود دارد.
دیابت در کنار بالا بردن خطر بروز سکته می تواند خود نیز باعث آسیب به اعصاب شود. یکی از مهم ترین اعصاب بدن عصب زوج دهم (واگ) می باشد که وظایف بسیار مهمی در فرایندهای بلع، آواسازی، بست تارهای صوتی، عملکرد مری و … دارد. یکی از نتایج مهم آسیب به این عصب نقص در عملکرد مری و تاخیر در باز شدن دریچه فوقانی آن می باشد که این نقص می تواند منجر به افزایش احتمال اسپیراسیون (ورود ماده غذایی به مسیر هوایی) شود.
منابع
Pinyopodjanard, Sittichai, et al”Instrumental acoustic voice characteristics in adults with type 2 diabetes.” Journal of Voice (2019).
Bajaj, Gagan, et al”Effect of type II diabetes on speech perception in noise.” International journal of innovative research & development 3.4 (2014): 50-4.
Witzke, McKenzie G. Dysphagia Symptoms in People with Diabetes: A Preliminary Report. DissCleveland State University, 2020.
Ali Hilali, Vijay Das, Andrew Boulton(2003) A study of otoacoustic emissions in type 1 diabetes mellitus. Audiological Medicine 1:4, pages 255-260.
